۱۳۹۰ تیر ۲۶, یکشنبه

عمل قلب باز و دعای دوستان-1,2,3

سه شنبه شب خبردار شدیم که دوست عزیزمان جناب آقای نادر آل ابراهیم، دچار سکته شدند و برای معالجه به بیمارستان مراجعه کردند و پزشک هم به ایشان اجازه خروج نمی دهد و میگوید که 3 تا از عروق منتهی به قلب بسته شده است و شما باید جراحی شوید. این خبر مثل یک بمب انرژی مثبت دوستان را متلاشی کرد. بهرصورت قرار بر انجام عمل شد و دوستان هم دست به دعا شدند و صحنه را خالی نکردند. البته آقای آل ابراهیم هم روحیه خوبی داشت و سرحال بود.صبح روز جمعه عمل آغاز شد و تا حدود ساعت 5 بعدازظهر ادامه یافت. عمل سنگینی بود و البته پزشک راضی بود. حدود ساعت 7 آقا نادر را به اتاق ICU منتقل کردند. و دل غمبار دوستان به شادی مبدل شد. ( تقریبا در تمام تجمعات دوستان، دعا برای بهبودی آقا نادر برگزار شد: دعای کمیل، دعای ندبه، مراسم حج و ...). به لطف خدا و دعای دوستان حال این عزیز بهتر شد و روز بعد یعنی شنبه به هوش آمد و موج شادی روزافزون شد. و امیدواریم خداوند سایر بیماران را هم شفا دهد.
(تصاویر توسط جناب آقای حبیبی گرفته شد که صمیمانه از ایشان و تیم همراهشان تشکر می کنیم!)
 آقای نادر آل ابراهیم و همسر محترمه ایشان. در حال رفتن به سمت رادیولوژی
 
بعد از عمل در اتاق ICU
  
روز چهارشنبه:
 پزشک در حال بررسی شرایط جسمی و روحی آقای آل ابراهیم است
 آقای غلامپور و آقای آل ابراهیم (این دو یار قدیمی!!!) حضور اقای غلامپور محیط اتاق را مفرح و مهیج کرد.
اقای آل ابراهیم در حال انجام حرکات درمانی-ورزشی در حضور فیزیوتراپ
 

یک هفته بعد:
بررسی دما، ضربان قلب و ...

 جناب آقای حبیبی
 جناب آقای خزائی

کلمات کلیدی: عمل قلب باز، نادر آل ابراهیم، دعا، Gleneagle Hospital

۲ نظر:

ناشناس گفت...

ان شاء الله خداوند هرچه زودتر سلامتی کامل عنایت فرماید

Unknown گفت...

به نام خدا
موضوع: تشکر و قدردانی

از کلیه دوستانی که در مدت بستری بودن اینجانب در بیمارستان با اهدا خون، مراجعه حضوری، تماس تلفنی، ایمیل، پیام کوتاه و نهایتا دعا موجبات هموار نمودن سختی جراحی قلب باز را فراهم نمودند، نهایت تشکر و قدردانی را دارم. حضورنمایندگان انجمن های دانشگاههای مختلف و حضور رایزنی محترم فرهنگی جناب آقای دکتر ضیایی و همچنین حضور رایزن محترم علمی جناب آقای دکتر معماریانی، باعث گردید تا درد های بعد از عمل جراحی را براحتی تحمل کنم. در طی پانزده روزی که بیمارستان بودم حضور و حمایت شما عزیزان موجب گردید تا اصلا احساس نکنم که از وطن خود دورم و در دیاری غریب هستم. من از این همه محبت شما شرمنده شدم و همواره قدردان زحمت های شما خواهم بود. امیدوارم همواره تنی سالم و روزگاری خوش داشته باشید.

ارادتمند همه شما - نادر آل ابراهیم
مالزی – بیست و هفتم جولای 2011 معادل پنجم مرداد 1390